Menu

Kilka słów o tańcu…

Taniec jest jedną z rzadkich dziedzin działalności ludzkich, gdzie człowiek jest zaangażowany całkowicie: ciało, dusza i umysł. Taniec jest sportem wszechstronnym. Taniec jest także medytacją, środkiem poznania wewnętrznego i zewnętrznego równocześnie.
[M.Bejart, w: Tomaszewski W. 1992: Człowiek tańczący]

Ruch pomaga osiągnąć harmonię, stając się przez to sam w sobie czynnikiem terapeutycznym. Każdy taniec wnosi inną wartość terapeutyczną wynikającą z jego specyfiki. Tańce w kręgu i o charakterze integracyjnym ułatwiają integrowanie grupy i dają uczestnikom poczucie bezpieczeństwa.
Tańce narodowe i regionalne pozwalają odczuć więź i przynależność. Tańce wywodzące się z kultury afrykańskiej i współczesne dają możliwość
uzyskania szybkiego rozluźnienia. Tańce greckie bardzo łatwo podnoszą nastrój i pozwalają odczuć moc grupy. Hiszpański taniec flamenco pomaga uzyskać lepszą świadomość ciała, poczucie niezależności i umiejętność sterowania własną energią.

Dla potrzeb terapii tworzone są często wersje terapeutyczne różnych tańców
  • – w tym celu są upraszczane lub zmieniane jakieś elementy z zachowaniem charakteru danego tańca.

Ćwiczenia muzyczno-ruchowe, to m.in. rozluźniające, oddechowe, korygujące postawę, rozciągające, poprawiające koordynację ruchową, elastyczność, miękkość i obszerność ruchu, ćwiczenia wymagające ruchów szybkich i zdecydowanych, współdziałania z jednym partnerem, kilkoma lub całą grupą.

 

Improwizacje ruchowe są dowolnym ilustrowaniem muzyki przez ruch pacjenta.

 

Stanowią okazję do uwolnienia fantazji oraz szansę ujawnienia tłumionych i często nie uświadamianych sobie emocji.

 

Muzyka – impuls emocjonalny do ruchu, pozwala tworzyć określoną atmosferę, potrzebną w danym momencie i wpływać na nastrój grupy. Jej trafny dobór

 

przyczynia się w sposób istotny do osiągania planowanych efektów.

 

W metodyce form ruchowych stosowana jest podstawowa zasada stopniowania trudności i dostosowywania zadań do aktualnych potrzeb terapii i możliwości

 

„tancerzy”.  Tematy dynamiczne występują na przemian z wolnymi.

 

Po ćwiczeniach wykonywanych pojedynczo, wprowadzane są ćwiczenia wymagające współdziałania w parach, w trójkach, czwórkach lub w kole.

 

Każda konfiguracja przestrzenna zapewnia tańczącym inne odczucia oraz ma swój cel terapeutyczny. Koło daje poczucie bezpieczeństwa, para pozwala na trening

 

w zakresie dawania i brania, odrywania uwagi od siebie i przenoszenia jej na partnera. Taniec solowy umożliwia swobodne wyrażanie siebie na tle grupy

 

w sytuacji wzajemnej akceptacji i zrozumienia. Sprzyja pokonywaniu bariery lęku przed kompromitacją.

 

Głównymi celami choreoterapii (terapia tańcem) są: korekta zaburzeń psychomotorycznych i poprawa kontaktów społecznych.

 

Oddziaływanie lecznicze rejestruje się w trzech głównych sferach: psychicznej, motorycznej i społecznej. A  osiąga się je poprzez: uaktywnienie, rozładowanie

 

nadmiaru energii i agresji, stymulację i regulację procesów fizjologicznych, rozwój cech motorycznych, trening w zakresie wyrażania emocji, itp.

 

Czynniki leczące w choreoterapii to: ruch, dotyk, rytm, muzyka, czas, tempo, przestrzeń, grupa, terapeuta.

 

Efekty lecznicze choreoterapii:

 

  • – psychiczne – poprawa koncentracji uwagi, spada poziom lęku,
  • – społeczne – kontakt z ludźmi,
  • – motoryczne – harmonia ruchu.
Najistotniejsze elementy taktyki terapeutycznej:

 

  • 1. stworzenie atmosfery, w której wszyscy czują się bezpiecznie,
  • 2. dostosowanie programu do potrzeb i możliwości tańczących,
(tak, by „najsłabsza” osoba w grupie była w stanie go wykonać),

 

  • 3. stopniowanie trudności w zadaniach terapeutycznych,
  • 4. możliwie największa atrakcyjność muzyki i form ruchowych dla danej grupy.
Najprostszy „scenariusz” zajęć:

 

  • – poprawić nastrój,
  • – rozluźnić i rozładować,
  • – zwrócić uwagę na sylwetkę,
  • – zrealizować jakieś zadania terapeutyczne,
  • – pobudzić wyobraźnię,
  • – wyciszyć,
  • – pomyśleć-zapytać : …jak się teraz czujesz?
Zalety wychowawcze tańców:

 

  • – są proste,
  • – nie muszą być ćwiczone – bawimy się,
  • – różny podział ról,
  • – radość,
  • – rozładowanie emocji,
  • – podniesienie poczucia własnej wartości, pewność siebie,
  • – budzi się chęć do działania,
  • – zbliżenie do ludzi,
  • – umiejętność koncentracji,
  • – harmonia duszy z ciałem,
  • – itd.
Taniec jest znakomitym treningiem empatii i współdziałania.

 

Related Posts